Filmpje van Chi-Ka

Helemaal vergeten, dat ik vorig jaar ook nog een paar filmpjes maakte om die functie op mijn camera eens uit te proberen. Had ik maar veel meer filmpjes gemaakt! Het is gewoon nooit in me opgekomen om het te doen. De kwaliteit is altijd vreselijk met een digicamera. Maar je wilt niet weten hoe heerlijk het is om haar weer even te mogen zien leven!

Kortom: MAAK FILMPJES VAN JE GELIEFDEN VOOR LATER!!!

(want kwaliteit doet er dan niet meer toe)

Molecube:

Monumentaal Portret

Met een incompleet gezin naar Noordwijk

Om mijn angst te overwinnen, om mijn stressbestendigheid te verhogen, om het vertrouwen in mijzelf en mijn honden terug te krijgen en te vergroten, om de angst voor een nachtmerrie kwijt te raken moest ik van mijzelf een uitje maken met de honden.

En ik ging naar Noordwijk.

Ik liep al een hele tijd op het Noordwijkse strand rond voordat ik de ergste spanning los kon laten.

Maar na 7 uur gingen we compleet (!) relaxt naar huis. Goddank!

DE KUIL VAN ZENA:

AZTEC WIL OOK EEN KUIL:

ZENA WIL NET ZO'N DIEPE KUIL:

OFTEWEL ZENA WIL DE KUIL VAN AZTEC:

DE TWEE KUILEN VAN ZENA:

STRANDOBJECT MET KUILEN EN HOND:

Jammer, dat ik nooit met Chi-Ka naar zee ben gegaan...

De kunst van het helen

Fysieke pijn als gevolg van enorm verdriet is een heel ongrijpbaar iets.
Kramp, buikpijn en misselijkheid is tot daar aan toe, maar het hebben van een wond, een gapend gat in je borst is amper te harden.
Het verdriet zelf is als een vloedgolf waar je niet eens tegen wilt vechten.
De vloedgolf verandert in grote golven, die je af en aan overspoelen.
En nog later worden deze golven vervolgens steeds kleiner.

Nadat ik tot de bodem was gegaan en mezelf als een soort wrak terug vond overkwam mij iets wonderbaarlijks.
Ik liep deze week als een zombie gedachtenloos in het bos met mijn honden. Ik wandelde langs de bosjes waar Chi-Ka altijd begon te rennen. Ik voelde dat ik een heel warm gevoel kreeg in mijn borst, steeds warmer en warmer, het straalde uit naar mijn armen en hals, ik kreeg zelfs warme wangen.
Ik voelde hoe het gat in mijn borst gevuld werd met een grote hitte en van binnenuit begon te sluiten. Ik voelde hoe de pijn verdween. Ik voelde een soort bolling van binnen.
En toen ik als het ware met mijn geest in mijn borst keek zag ik hoe Chi-Ka haar lichaam rond maakte, oprolde om te gaan liggen. En toen zij zo lag en de warmte langzaam minder werd voelde ik hoe blijheid mij overspoelde.
Ik was ondertussen 50 m verder...
Langzaam ebde het beeld van Chi-Ka weg, maar de pijn is niet meer terug gekomen. Het werd een heel bijzondere en vrolijke wandeling.

Het verdriet kwam wel weer, iets zachter welliswaar.
Maar het gat was definitief gesloten...

CHI-KA meisje

Vervuld van een onbeschrijflijk verdriet wil ik jullie laten weten dat Chi-Ka vanmorgen op 11 augustus om 11:15 uur naast het spoor achter de Soesterduinen in de provincie Utrecht dood is aangetroffen. Zij is aangereden door een trein. Ik heb haar meegenomen en begraven in mijn tuin.

Na drie weken verbouwen, dingen regelen en de komst van een gedeukte koelkast wilde ik zo graag met de honden een dagje uit naar het prachtige natuurgebied de Soesterduinen, bij Soest.

Uit vorige bezoeken was gebleken dat Chi-Ka, die het gebied niet goed kent, elke keer redelijk snel weer terug was na even achter een konijn in de bossages te hebben gerend of zich te hebben uitgeleefd en nooit verder ging dan de bosstrook die om de duinen gelegen is.

En ik wilde haar die kans na 3 weken relatief korte wandelingen vanwege de verbouwing graag gunnen.

Het ging ook goed, totdat ze met zijn vieren gingen rennen en er even later maar drie terug kwamen, Aztec, Angel en Zena...

Hierop volgde een 20 uur durende zoek- en fluittocht waarbij ik de nacht voor een groot deel in de duinen en een deel in de auto heb doorgebracht. Ik bracht de politie, de dierenambulance, amivedi, de spoorwegpolitie en een ieder die in het gebied rondliep op de hoogte.

s'Morgens vroeg, vlak na zonsopgang liep ik de zandvlakte in en ik wist, Chi-Ka is hier niet meer...Ik hield mijzelf voor, ze is het bosgebied achter de weg achter de bosrand rond de duinen ingelopen en weet de weg terug niet meer, ik moet wachten tot er wordt gebeld, tot iemand haar ziet lopen en denkt, mmm vreemd, zo'n hond alleen.

Chi-Ka droeg haar twee hondenbellen en haar EHBO K9 tuig. En niemand, niemand had haar na haar verdwijnen gezien...

Haar dood verscheurt mijn hart en ik kan zo veel niet begrijpen, waarom zij, waarom nu, waarom zo jong, waarom was ik überhaupt naar de Soesterduinen gegaan, waarom had ik haar los gelaten?

Ik huil mijn ogen uit mijn kop, ben kapot, gesloopt door slaapgebrek, pijn in mijn borst en de uren lopen door het enorme gebied.

Ik zal jullie de foto's laten zien die ik gemaakt heb na haar verdwijnen en de laatste foto's die ik van Chi-Ka maakte.

De gedachte dat ik haar nooit meer zal zien huppelen, nooit meer gek zal zien doen, dat ik nooit meer mijn hoofd op haar zij kan leggen tijden het tv kijken, dat zij nooit meer mijn armen zal likken en mij schalks zal aankijken om maar een hap van mijn bord te krijgen, dat ik niet meer met haar ga hardlopen of me rot zal fietsen om haar snelheid bij te houden verteert mijn ziel.

Het feit dat haar ontroerende schoonheid niet meer van deze wereld is en slechts een herinnering is is bijkans onverdragelijk.

Ik dank mijn geweldige buurvrouwen Ilse en Carien die vrijdag in de avond kwamen om hondenbrokken, roggebrood, kaas, een vest en een deken te brengen en mee te zoeken.

Ik dank de man die later Gerrit bleek te heten die mij s'nachts een deken, een appel en een mandarijn kwam brengen en s'morgens opnieuw de duinen in kwam om mij te zoeken met thee in een thermosfles en 2 witte boterhammen met kaas. Ik dank hem voor het feit dat hij vervolgens met mij nogmaals het hele bosgebied rondom de duinen heeft doorgestruind.

Hij was degene die perce met mij op het afbraakterrein wilde kijken waar de oude Kodakfabriek stond...waarachter de spoorlijn loopt en waar precies daar, later, Chi-Ka werd gevonden.

Ik dank Ilse omdat zij mij naar Soest heeft gereden om daar naast de spoorlijn Chi-Ka uit de berm te tillen en mee te nemen naar huis.

Ik dank Elsbeth omdat zij mij heeft geholpen om een graf te graven in mijn achtertuin en samen met mij afscheid heeft genomen en Chi-Ka samen met mij heeft begraven.

Een minuut nadat de honden terug waren gekomen zonder Chi-Ka. De richting waarin zij verdween...

Zolang hebben we gewacht...en gefloten...

s'Nachts zag ik twee uilen die nieuwsgierig boven ons lage rondjes vlogen terwijl Aztec, Angel en Zena kaarsrecht als Masaikrijgers, zittend in het zand rondom mij bovenop de hoogste duin, staarden in de richting van de bosrand waarin Chi-Ka was verdwenen, de kant van de spoorlijn.

s'Morgens, vlak na zonsopgang, de Soesterduinen:

De kraai, die zich kraaiend liet fotograferen, bovenop de boom en toen wegvloog....

Aztec, wachtend op wat komen gaat...

De plek waar alle honden water en wat lekkers kregen voor zij met zijn vieren heerlijk gingen rennen...

De laatste foto's van Chi-Ka...

Elle J.Wilson

Elle J.Wilson, een Engelse schilder, maakt onder andere prachtige pen- en aquarelprenten. Ze heeft van mij diverse foto's gekregen van de honden en zodoende hangen er nu in Engeland en Amerika bij liefhebbers van haar tekeningen en windhonden prenten van Chi-Ka en Zena aan de muur...